Sprawa WIBOR trafiła do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dopiero co. A zatem musi ona swoje odczekać. Prawdopodobnie wyroku TSUE możemy spodziewać się nie prędzej niż za rok.
O czym będzie rozstrzygał TSUE?
Pytania do TSUE skierował Sąd Okręgowy w Częstochowie. Zadał on następujące pytania.
- Czy art. 1 ust. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że pozwala on na badanie postanowień umownych dotyczących zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR?
- W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze, czy art. 4 ust. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że pozwala on na badanie postanowień umownych dotyczących zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR?
- W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze i drugie, czy art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że zapisy umowy dotyczące zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR można traktować jako stojące w sprzeczności z wymogami dobrej wiary i powodujące znaczącą nierównowagę wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta, z uwagi na niewłaściwe poinformowanie konsumenta odnośnie narażenia na ryzyko zmiennej stopy procentowej, w tym w szczególności niewskazaniu, w jaki sposób ustala się wskaźnik referencyjny będący podstawą ustalania zmiennego oprocentowania i jakie wątpliwości są związane z jego nie transparentnością oraz nierównomierny rozkład tego ryzyka na strony umowy?
- W przypadku pozytywnej odpowiedzi na wcześniejsze pytania, czy art. 6 ust 1 w zw. z art. 3 ust. 1 i 2 zdanie 2 oraz art. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, iż w przypadku uznania za nieuczciwe postanowienia umownego dotyczącego zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR możliwym jest dalsze funkcjonowanie umowy, w której wysokość oprocentowania kwoty kapitału kredytu będzie się opierała na drugim składniku ustalającym wysokość oprocentowania zawartym w umowie, to jest stałej marży banku, co spowoduje zmianę oprocentowania kredytu ze zmiennego na stałe?
W skrócie pytania dążą do ustalenia, czy wskaźnik WIBOR jest zgodny z prawem oraz w jakim kształcie umowa powinna obowiązywać po wykreśleniu z niej wskaźnika WIBOR.
Czy można pozwać bank o WIBOR?
Oczywiście, wielu kredytobiorców nawet przed skierowaniem sprawy do TSUE złożyło pozwy WIBOR do sądów. Istnieją bowiem solidne podstawy do tego, aby kwestionować umowy z WIBOR. Wykreślenie WIBOR z umowy to dla kredytobiorcy olbrzymia korzyść, bowiem rata kredytu zmniejsza się nawet kilkukrotnie, a ponadto bank zwraca nadpłatę, która została dokonana przez kredytobiorcę. W niektórych wypadkach korzystne i zasadne może być także dążenie do ustalenia nieważności umowy kredytu. Dużo zależy od okoliczności sprawy, zapisów umowy, regulaminów i innych dokumentów podpisywanych w toku procesu udzielania kredytu. Cokolwiek jednak nie orzeknie TSUE, każdorazowo sąd powinien indywidualnie ocenić zarówno zapisy umowy, jak i całokształt okoliczności sprawy. Nie będzie tu automatyzmu.
Jeżeli chcesz dowiedzieć się, czy Twoja umowa zawiera zapisy niedozwolone i masz szanse dochodzić roszczeń od banku, skontaktuj się z nami w celu bezpłatnej analizy umowy kredytu. Kancelaria WIBOR od lat pomaga kredytobiorcom w walce z bankami. Dodatkowo możesz wyliczyć, ile możesz zyskać w sprawie WIBOR, co umożliwi Ci kalkulator WIBOR.