Banki stosują wskaźnik referencyjny WIBOR bowiem był to przez długi czas jedyny wskaźnik referencyjny stóp procentowych dla polskiego złotego. Od 2016 roku prawo europejskie wymaga, aby w przypadku kredytów o zmiennej stopie procentowej stosować wyłącznie wskaźniki referencyjne które spełniają wymogi regulacji BMR określonych w Rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych i zmieniające dyrektywy 2008/48/WE i 2014/17/UE oraz rozporządzeniu (UE) nr 596/2014. 

Zgodnie z powyższymi przepisami stawka referencyjna powinna być opracowywana w oparciu o dane wejściowe, które są wystarczające do dokładnego i wiarygodnego odzwierciedlenia rynku lub realiów gospodarczych, których pomiar jest celem danego wskaźnika referencyjnego. Można stwierdzić, iż nieliczne transakcje dokonywane na rynku międzybankowym nie odzwierciedlają w odpowiedni sposób realiów gospodarczych odnoszących się do banków, a w szczególności w obszarze wykorzystywanych przez nich źródeł finansowania. 

Banki preferują stosowanie wskaźnika WIBOR bowiem w pośredni sposób posiadają kontrolę nad jego wyznaczaniem. Wskaźnik WIBOR powstaje na podstawie danych wejściowych przekazywanych przez 10 największych banków w Polsce, które niejednokrotnie w związku z brakiem rzeczywistych transakcji depozytu/ pożyczki na rynku międzybankowym, w celu ustalenia danych wejściowych przekazywanych do administratora wskaźnika stosują szacunkowe dane, a nie ustalone w oparciu o faktycznie zawarte transakcje.